Włodzimierz Trzebiatowski urodził się 25 lutego 1906 r. w Grodzisku Wielkopolskim (zm. 13 lipca 1982 r. we Wrocławiu). Studiował chemię na Politechnice Lwowskiej (1924-1928). Tam rozpoczął pracę na stanowisku asystenta, uzyskał doktorat nauk technicznych (1931) i habilitację (1935). Jednocześnie w latach 30. odbywał studia uzupełniające w Charlottenburgu, Zurychu, Fryburgu i Sztokholmie. W 1938 r. związał się z Uniwersytetem Jana Kazimierza we Lwowie, przemianowanym następnie w Uniwersytet im. Iwana Franki i został profesorem nadzwyczajnym. W latach 1941-1944 był nauczycielem chemii w szkole zawodowej. Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się we Wrocławiu, gdzie był jednym z organizatorów życia naukowego. W 1945 został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, w 1946 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, a w latach 1950-1951 był dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii tej uczelni. Następnie, po usamodzielnieniu się uczelni, związał się z Politechniką Wrocławską. W latach 1963-1968 zorganizował Zakład Badań Strukturalnych Polskiej Akademii Nauk, a po przekształceniu Zakładu w Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN był jego dyrektorem (do 1974). Organizator i dyrektor Międzynarodowego Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur we Wrocławiu (1968-1982).

Członek Polskiej Akademii Nauk, wiceprezes (1968-1971) i prezes (1972-1977) PAN, organizator i prezes Oddziału PAN we Wrocławiu. Należał do

Czechosłowackiej Akademii Nauk, Bułgarskiej Akademii Nauk, Akademii Nauk NRD, Akademii Nauk ZSRR oraz wielu towarzystw naukowych.

Profesor Włodzimierz Trzebiatowski zajmował się fizykochemią ciała stałego, przede wszystkim strukturą i własnościami magnetycznymi związków chemicznych i stopów metali. Prekursor i propagator nowych metod fizykochemicznych, tj. rentgenowskiej analizy strukturalnej, metod elektrochemicznych, magnetochemii, techniki wysokich ciśnień, wysokich i niskich temperatur, technik izotopowych i radiacyjnych.

Piotr Leonidowicz Kapica urodził się 8 lipca 1894 r. w Kronsztadzie k. St. Petersburga (zm. 8 kwietnia 1984 r. w Moskwie). Po ukończeniu w 1918 r. Wydziału Elektryczno-Mechanicznego w Piotrogrodzkim Instytucie Politechnicznym, pracował w Państwowym Instytucie Rentgenologicznym i Radiologicznym w Piotrogrodzie (1918-1921), a następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie odbywał studia uzupełniające (1921-1932), doktoryzował się i pracował na Uniwersytecie w Cambridge. Stanowisko profesora uzyskał w roku 1932, do roku 1934 pełnił funkcję dyrektora Royal Society Mond Laboratory tegoż uniwersytetu. W 1935 r. powrócił do ZSRR i podjął pracę w Akademii Nauk ZSRR w Moskwie (do roku 1984). W latach 1939-1946 był także profesorem fizyki na Uniwersytecie Moskiewskim.

Członek Akademii Nauk ZSRR oraz blisko dwudziestu akademii nauk w Europie, Ameryce i Azji, w tym Polskiej Akademii Nauk. Działał w licznych radzieckich i międzynarodowych towarzystwach naukowych.

Profesor Piotr Leonidowicz Kapica początkowo zajmował się badaniem własności promieniowania emitowanego w trakcie rozpadu promieniotwórczego w polu magnetycznym, później swoje badania rozszerzył na silne pola magnetyczne i niskie temperatury. Skonstruował aparaturę do pomiarów rozszczepień linii widmowych atomów w silnych polach magnetycznych (1924) oraz aparaturę do skraplania wodoru i helu metodą adiabatycznego rozprężania (1939). W 1937 r. Profesor odkrył nadciekłość helu, za co otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki (1978).

Theodor Eugene Madey urodził się 24 października 1937 r. w Wilmington (stan Delaware). Wykształcenie akademickie odebrał w Baltimore , początkowo w Loyola College, następnie na Uniwersytecie Notre Dame, gdzie w 1963 uzyskał doktorat z nauk fizycznych. W 1965 został członkiem kadry naukowej Narodowego Biura Standardów w Gaithersburg (stan Maryland). W 1978 został zastępcą kierownika Oddziału Nauki o Powierzchnia trzy lata później kierownikiem Zakładu Struktury i Kinetyki Powierzchni. W 1983 został samodzielnym pracownikiem naukowym tego ośrodka. W 1988 został mianowany profesorem na Uniwersytecie w Rutgers oraz dyrektorem Laboratorium Modyfikacji Powierzchni. Prowadził zajęcia z fizyki i chemii.

Prace prof. Theodora E. Madeya dotyczą przede wszystkim procesów fizycznych i chemicznych zachodzących na atomowo czystych monokrystalicznych powierzchniach wielu materiałów przy użyciu metod ultrawysokiej próżni. Badane przez niego zjawiska to m.in. adsorpcja fizyczna, chemisorpcja, zarodkowanie i wzrost ultracienkich filmów metalowych, struktura i morfologia powierzchni, reakcje i kataliza na powierzchniach, emisja elektronów, rozpraszanie jonowe oraz oddziaływanie elektron-ciało stałe.

Przedruk (po aktualizacji) ze strony domowej Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego: http://mbd.muzeum.uni.wroc.pl/dzieje-uniwersytetu/doktorzy-honoris-causa/theodor-e-made

Amerykański fizyk pochodzenia niemieckiego. Należy do pionierów fizyki powierzchni i fizyki cienkich warstw. Studiował fizykę na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium. Studia ukończył w 1953, a stopień doktora uzyskał w 1955. W 1958 roku opracował klasyfikację trzech mechanizmów wzrostu cienkich warstw, które nazwał wzrostem Franka-van der Merwe (wzrost warstwa po warstwie), Volmera-Webera (wzrost wyspy) i wzrost Stranskiego-Krastanowa (warstwa + rozwój wyspy). Dało to początek termodynamicznej teorii epitaksji, wykorzystywanej do dziś do opisywania tego zjawiska. W 1958 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie kierował Pracownią Wzrostu Kryształów w Michelson Laboratory w China Lake w Kalifornii. Przyjął wówczas obywatelstwo amerykańskie.

W 1969 roku wrócił do Niemiec, został profesorem i dyrektorem Instytutu Fizyki na Politechnice w Clausthal. W 1991 roku podjął współpracę z Uniwersytetem Stanowym Arizony. Pracował nad techniką niskoenergetycznej mikroskopii elektronowej (LEEM), co doprowadziło do powstania mikroskopu LEEM. Następnie poszerzył zakres techniki LEEM o dwie nowe metody obrazowania powierzchni: spolaryzowaną elektronową mikroskopię niskoenergetyczną (SPLEEM) i spektroskopową emisję fotoelektryczną oraz mikroskopię elektronową o niskiej energii (SPELEEM). Połączenie tych metod pozwala na dokładną charakteryzację (strukturalną, chemiczną, magnetyczną i elektroniczną) powierzchni i cienkich warstw na skali wielkości rzędu 10 nm.

Urodzony w Japonii amerykański inżynier elektronik i wynalazca specjalizujący się w dziedzinie technologii półprzewodnikowej, profesor na Wydziale Inżynierii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara (UCSB), jest uważany za wynalazcę niebieskiej diody LED, przełom w technologii oświetleniowej.

Nakamura posiada ponad 100 patentów. W 2008, wraz z innymi profesorami UCSB, Dr. Stevenem DenBaarsem i Dr. Jamesem Speckiem, założył Soraa, twórcę technologii oświetlenia półprzewodnikowego opartego na czystych podłożach z azotku galu.

W 2014 r. – wraz z prof. Isamu Akasaki i prof. Hiroshi Amano – został laureatem nagrody Nobla w dziedzinie fizyki „Za wynalezienie efektywnej niebieskiej diody elektroluminescencyjnej, która może być źródłem jasnego i energooszczędnego światła białego”.

Nakamura pracował również nad zielonymi diodami LED i jest odpowiedzialny za tworzenie białych diod LED i niebieskich diod laserowych używanych na płytach Blu-ray i HD DVD.

W 2015 r. Jego wkład w komercjalizację i rozwój energooszczędnej białej technologii oświetleniowej LED został doceniony przez Global Energy Prize.

Profesor Wandelt jest wybitnym naukowcem i dydaktykiem. Jest on autorem lub współautorem ponad 500 oryginalnych artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach o uznanym prestiżu międzynarodowym. Jego prace naukowe uzyskały blisko 10 tysięcy cytowań, a jego indeks Hirscha jest na poziomie 50. Profesor Wandelt wygłosił ponad 400 wykładów konferencyjnych, z tego ponad 150 na zaproszenie. Jest on również współautorem blisko 900 krótkich prezentacji ustnych i posterowych. Ponadto, profesor Wandelt jest redaktorem (edytorem) ponad 20 wydawnictw naukowych, które są aktualnie bardzo cennym, a w wielu zagadnieniach podstawowym, kompendium współczesnej wiedzy z zakresu szeroko pojętych, podstawowych i aplikacyjnych, nauk o powierzchni. Jest on promotorem 110 prac magisterskich oraz 85 prac doktorskich oraz opiekunem 35 naukowców w trakcie długoterminowych staży podoktorskich.

Profesor Wandelt pełnił zaszczytne funkcje w Europejskim Towarzystwie Chemicznym, Międzynarodowej Uni Nauki, Techniki i Zastosowań Próżni oraz w Niemieckim Towarzystwie Fizycznym. Profesor Wandelt jest doktorem honoris causa Uniwersytetu w Lipsku, członkiem  honorowym Instytutu Fizyki w Zagrzebiu oraz otrzymał honorowe medale przyznane przez Instytut Chemii Fizycznej PAN w Warszawie i Towarzystwo Nauk Przyrodniczych Chorwacji.

Prof. Wandelt związany jest z Instytutem Fizyki Doświadczalnej UWr od ponad trzydziestu lat. Wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych konferencjach fizyki powierzchni organizowanych przez IFD, wygłaszając wykłady na zaproszenie. Pracownicy, doktoranci i studenci z IFD mogli prowadzić w Bonn badania w ramach staży naukowych i przygotowywania prac dyplomowych. W okresie od 2010 do 2014 prof. Wandelt był profesorem wizytującym w Uniwersytecie Wrocławskim. Wygłosił on serie wykładów semestralnych dotyczących fizykochemii powierzchni, elektrochemii i układów fazowych ciecz-ciało stałe.

Dzięki wsparciu prof. Wandelta IFD otrzymał elektrochemiczny skaningowy mikroskop tunelowy, przy użyciu którego od 2013 r. prowadzone są na światowym poziomie badania w dziedzinie elektrochemii i układów fazowych ciecz-ciało stałe. Z inspiracji prof. Wandelta w 2011 r. odbył się we Wrocławiu prestiżowy kongres ECOSS-28 (28th European Conference on Surface Sciences), w którym uczestniczyło ponad 650 naukowców z całego świata. Rezultatem wieloletniej współpracy z prof. Wandeltem jest blisko 30 publikacji w czasopismach i książkach oraz ponad 60 referatów i plakatów konferencyjnych.